به گزارش خبرگزاری حوزه علمیه خراسان جنوبی، حجت‌الاسلام‌والمسلمین میرزامحمدی در کارگاه آموزشی روضه‌خوانی و مقتل‌شناسی ویژه روحانیون و ذاکران اهل‌بیت علیهم‌السلام شهر بیرجند با بیان اینکه «ستایشگری اهل‌بیت(ع) یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های الهی است» اظهار کرد: بر اساس روایات، یاد اهل‌بیت علیهم‌السلام از مصادیق ذکر خداوند به شمار می‌رود و کسانی که توفیق مدح و مرثیه اهل‌بیت را دارند، در حقیقت رسانه دین و مبلغ معارف اهل‌بیت هستند.
وی افزود: این نعمت، اکتسابی نیست بلکه موهبتی الهی است و پروردگار عالم، آن را به بندگان خاص خود عطا می‌کند؛ چنان‌که امام صادق(ع) در روایتی فرموده‌اند که توفیق ذاکری و روضه‌خوانی با گزینش و جعل الهی حاصل می‌شود. به تعبیر ایشان، «اگر کسی نوکر امام حسین(ع) شد، از بالا امضا شده است».
استاد حوزه علمیه با اشاره به پیشینه تاریخی ستایشگری بیان کرد: سنت‌هایی چون پرده‌خوانی و روضه‌خوانی از ریشه‌دارترین جلوه‌های رسانه‌ای دین در تاریخ ایران هستند. از قرن نهم هجری و با ظهور کتاب «روضه الشهدا» تألیف ملا حسین واعظ کاشفی، مسیر پرده‌خوانی از روایت‌های اسطوره‌ای به بیان وقایع عاشورا تغییر یافت و این امر نقطه عطفی در گسترش فرهنگ روضه‌خوانی شد.
میرزامحمدی در بخش دیگری از سخنانش ضمن ذکر نمونه‌هایی از مداحان مخلص و تأثیرگذار افزود: برخی از مداحان تاریخ، با اشک و اخلاص خود تا مرز کرامت پیش رفته‌اند؛ در حالی که صدای خوش یا فن بیان به تنهایی، معیار انتخاب الهی نیست.
وی با اشاره به روایت امام رضا(ع) درباره شاعر اهل‌بیت، دعبل خزاعی، گفت: امام رضا(ع) پس از شنیدن شعر او، وی را مورد تکریم قرار دادند و فرمودند: «مرحبا به یاری‌کننده ما.» این روایت نشان می‌دهد که مدح و مرثیه اهل‌بیت، نصرت امام است و بالاترین افتخار بندگی آن است که امام، انسان را یاور خود بداند.
میرزامحمدی در ادامه به آثار اخروی این نعمت اشاره کرد و گفت: در زیارت عاشورا، از خداوند می‌خواهیم ما را در دنیا و آخرت همراه امام حسین(ع) قرار دهد. بنا بر روایت امام باقر(ع)، کسانی که مصائب اهل‌بیت را یادآوری کنند و اشک بریزند، در درجات بهشتی با اهل‌بیت محشور خواهند شد.
وی با نقل توصیه‌ای از آیت‌الله‌العظمی بهجت(ره) افزود: ایشان فرموده‌اند: «مداحی که با نیت خالص بخواند، به اندازه ممدوح خود بالا برده می‌شود.» بنابراین، اگر ذاکر در مسیر رضایت اهل‌بیت گام بردارد و هدفش دیده‌شدن نباشد، به مقامی والا می‌رسد.
میرزامحمدی با انتقاد از نگاه‌های ظاهربینانه و شهرت‌طلبی در عرصه مداحی اظهار کرد: متأسفانه امروزه گاهی مشاهده می‌شود برخی در فضای رسانه‌ای، به جای رساندن پیام اهل‌بیت(ع)، در پی مطرح کردن خود هستند؛ در حالی که شأن نوکری، دیده‌شدن نیست، بلکه دیده‌کردن مردم به سمت اهل‌بیت است. تمام فیض نوکری در این است که انسان پلی برای معرفی اهل‌بیت باشد، نه آینه‌ای برای خودنمایی.
وی با اشاره به آسیب‌های رسانه‌ای در عرصه ستایشگری افزود: گاهی افراد با ساخت کلیپ یا انتشار مکرر مداحی‌های خود در فضای مجازی به دنبال شهرت می‌روند؛ در حالی که این کارها به مرور اخلاص را از بین می‌برد. به تعبیر ایشان، «نوکرِ نما» باشیم، نه «نوکرِ خودنما». اگر هدف ما دیده‌شدن باشد، از مسیر نوکری منحرف شده‌ایم و این همان چیزی است که اهل‌بیت(ع) ما را از آن برحذر داشته‌اند.
این استاد حوزه علمیه ادامه داد: تفاوت ماهوی میان مداحی اهل‌بیت و آوازخوانی دنیایی، در همین هدف نهفته است؛ آنان برای شهرت می‌خوانند، اما ذاکران برای خدا و امام خود. اگر مردم ما را به جای اهل‌بیت دیدند، خطا رفته‌ایم. ما باید تقویت‌کننده عبودیت باشیم، نه تقویت‌کننده شهرت.
وی افزود: گریه بر امام حسین(ع) نباید تنها از احساسات زودگذر باشد، بلکه باید از درک مصیبت و معرفت سرچشمه بگیرد. در این صورت، اشک انسان تعالی می‌یابد و به تعبیر رهبر معظم انقلاب، «اشک بر حسین، بال پرواز مؤمن است».
وی خطاب به شرکت‌کنندگان اظهار داشت: اخلاص، اشک، و تبعیت از اهل‌بیت، سه رکن اصلی در مسیر روضه‌خوانی است. ذاکر حقیقی کسی است که خود اهل اشک باشد و از سر سوز و معرفت سخن بگوید تا کلامش در دل‌ها اثر بگذارد.
میرزامحمدی تصریح کرد: اگر باور کنیم که در هر مجلس امام زمان(عج) و حضرت زهرا(س) حاضر و ناظرند، هرگز در منبر و روضه از مسیر صدق و ادب خارج نمی‌شویم. روضه‌خوان باید پیش از دیگران، خود اهل اشک باشد و سخن را از دل به دل برساند.
وی با جمع‌بندی سخنان خود گفت: صدای خوش، فن بیان و مهارت در اجرا، همه امانت‌های الهی‌اند. اگر این امانت‌ها را متعلق به خود بدانیم، گرفتار غرور می‌شویم اما اگر آن را از جانب خدا و برای اهل‌بیت بدانیم، هرگز دچار تکبر نخواهیم شد. به همین دلیل، نوکر واقعی کسی است که خود را امانت‌دار این صدا و منبر بداند و در پایان هر مجلس، این امانت را به صاحب اصلی‌اش، امام زمان(عج)، بازگرداند.
