به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه علمیه خراسان، حجتالاسلام والمسلمین مهدی زمانیفرد، عضو شورای عالی این حوزه، در جلسه درس اخلاق طلاب مدرسه علمیه حضرت ابوالفضل(علیهالسلام)، گفت: در نگاه قرآن و اهلبیت(علیهمالسلام)، بندگی سه مرحله دارد؛ بندگی از ترس، بندگی از طمع و بندگی از محبت. خداوند هر سه را میپذیرد، اما عبادتی که از سر عشق و معرفت باشد ارزش و دوام بیشتری دارد.
عضو شورای عالی حوزه علمیه خراسان توضیح داد: بندهای که از ترس جهنم، خدا را میپرستد، اگر بداند عذاب در کار نیست، بندگی را رها میکند؛ و کسی که به طمع ثواب عبادت میکند، اگر وعده پاداشی نبیند، سستی میکند. اما عاشقِ خدا، اگر بداند در قبال عبادتش عذابی در پیش است، باز هم میگوید: خدایا تو شایسته پرستشی، من برای خود نمیپرستم، برای تو میپرستم.
وی افزود: اهلبیت(علیهمالسلام) در فراز بلند «ما عبدناک خوفاً من نارک و لا طمعاً فی جنتک، بل وجدناک اهلاً للعباده فعبدنک» این حقیقت را تبیین کردهاند؛ یعنی آنان عبادت را تجارتی نمیدانستند، بلکه آنرا گفتوگوی عاشقانهی بنده با محبوب میدیدند.
وی با بیان اینکه حضرت زهرا(سلاماللهعلیها) الگوی این عشق الهی بود؛ آنچنان که رسول خدا(صلىاللهعليهوآله) فرمود: «هرگاه دخترم فاطمه در محراب عبادت میایستد، نور او اهل آسمان را چون ستارهای درخشنده نور میبخشد.» اظهار داشت: پیامبر(صلىاللهعليهوآله) به عمد واژه «ستاره» را بهکار برد، زیرا ستاره از خورشید کوچکتر نیست، بلکه از دید ما دورتر است؛ یعنی نور زهرا(سلاماللهعلیها) چنان بلندمرتبه است که حتی فرشتگان هم در مقام شناخت او از فاصلهای عظیم قرار دارند.
حجتالاسلام والمسلمین زمانیفرد در ادامه با اشاره به رابطه محبتآمیز علما با پروردگار گفت: گذشتگان ما طلبگی را نه شغل، بلکه عشق میدانستند. در حجرههایی با کمترین امکانات سالها درس میخواندند اما احساس خستگی نداشتند، چون محبت به علم و بندگی در وجودشان شعلهور بود.
وی یادآور شد: عشق، سختیها را آسان میکند و خستگی را میزداید؛ همانگونه که مرحوم علامه امینی، نویسنده کتاب سترگ «الغدیر»، از سر محبت به امیرالمؤمنین(علیهالسلام) صد هزار کتاب را مطالعه کرد و شب و روز در خدمت علم و ولایت بود.
خدمت صادقانه به مردم؛ معیار بندگی در سیره زهرایی
عضو شورای عالی حوزه علمیه خراسان در ادامه سخنان خود، در تبیین بخش دوم درس اخلاق یعنی «رابطه با خلق خدا» گفت: عبادت واقعی آن است که انسان در کنار بندگی خدا، در خدمت مردم نیز باشد. در نگاه اسلام، خادم مردم بودن عین عبودیت است و هرکس برای رفع نیاز بندگان خدا گام بردارد، محبوب درگاه الهی است.
وی تصریح کرد: طلبه اگر بخواهد فاطمی زندگی کند، باید دلنگران مردم باشد؛ صبح که از خانه خارج میشود، در اندیشه حل مشکلی از جامعه باشد؛ حتی دعا کردن برای اصلاح کار مردم خود نوعی عمل اجتماعی و نشان مسئولیتپذیری دینی است.
حجتالاسلام والمسلمین زمانیفرد با اشاره به گستره مفهوم «خدمت» خاطرنشان کرد: خدمت به مردم تنها انفاق مالی نیست؛ لبخند، دستگیری از سالمندان، کنار زدن مانعی از مسیر عابر، همراهی با نابینا یا حتی سلام و احوالپرسی صمیمی، همگی در منطق نبوی و زهرایی مصداق خدمت به خلقاند.
وی با اشاره به روایت انفاق گردنبند حضرت زهرا(سلاماللهعلیها) افزود: دختر پیامبر در زمانی که خودش در تنگنای مالی بود، محبوبترین متاعش، گردنبند شب عروسی را که یادگار مادرش خدیجه(سلاماللهعلیها) بود، برای رفع نیاز یک فقیر بخشید. از برکت همان گردنبند، گرسنهای سیر شد، برهنهای لباس یافت، مسافری سواره شد و غلامی آزاد گشت، و در نهایت، گردنبند دوباره به صاحب اصلیاش بازگشت. این یعنی انفاق الهی هرگز از انسان جدا نمیشود.
حجتالاسلام والمسلمین زمانیفرد در ادامه تصریح کرد: باید از خدمتِ زهرایی آموخت که منتی در کار نباشد. اگر کاری برای مردم میکنیم، تشکر نخواهیم؛ چون معامله ما با خداست، نه با خلق. هرکه در راه خدا بیمنت خدمت کند، خدا نامش را در دفتر محبان صدیقه طاهره(سلاماللهعلیها) مینویسد.
از تهذیب فردی تا مسئولیت اجتماعی
عضو شورای عالی حوزه علمیه خراسان با اشاره به پیام اخیر رهبر معظم انقلاب درباره «حوزه پیشرو و سرآمد» گفت: رهبر حکیم انقلاب مسیری روشن برای آینده حوزه ترسیم کردهاند. طلبهای که هم تهذیب دارد و هم احساس مسئولیت اجتماعی، طلبه آیندهساز و اثرگذار است. حوزه زمانی میتواند «پیشرو» باشد که طلابش خداجو و نیز خدمتگزارِ مردم باشند.
وی افزود: خدمت اجتماعی فقط در کلاس تبلیغ و منبر خلاصه نمیشود. ما باید از درون مدرسه تا عمق محلهها حضور فعال طلبگی داشته باشیم؛ همان رسالتی که اهلبیت(علیهمالسلام) بر دوش ما نهادهاند. درک این رسالت و استمرار در آن، حوزه را به جایگاه اصلیاش در میان مردم بازمیگرداند.
حجتالاسلام والمسلمین زمانیفرد در پایان یادآور شد: خداوند به همه طلاب توفیق دهد تا در مسیر بندگی عاشقانه و خدمت صادقانه گام بردارند و عاقبتشان را ختم به خیر بگرداند.
