یادداشت| آغاز امامت حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)، نقطه اتصال گذشته، حال و آینده امت توحیدی است. این واقعه عظیم، نه حادثه‌ای محصور در محدوده زمانی، بلکه حلقه نهایی زنجیره امامت دوازده‌گانه و استمرار خط هدایت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است.  

پس از شهادت امام حسن عسکری(علیه‌السلام)، امامت به فرزند ارجمند ایشان، حضرت حجّت بن الحسن المهدی(علیه‌السلام)‌منتقل شد؛ امامی که به مشیت الهی در پرده غیبت قرار گرفت تا در زمان مقرر، مأموریت جهانی خویش را آغاز کند. هشتم ربیع‌الاول، به همین دلیل، هم روز عزاداری و حزن اهل ایمان است و هم روز عهد و پیمان دوباره با امام حیّ و حاضر.  

امامِ امید در دل تاریخ  

پیامبر اعظم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در روایات متعدد، ظهور فرزند خاتم‌‌الائمه را مژده داده و آن را پایان‌بخش دوران ظلم و آغاز حاکمیت عدل معرفی فرموده‌اند. این بشارت، در لحظه آغاز امامت، همچون مشعلی در تاریکی تاریخ افروخته شد و از آن روز تاکنون، دل‌های مؤمنان با نور انتظار زنده است. انتظار حقیقی، به معنای آماده‌سازی فرد و جامعه برای پذیرش عدالت جهانی است؛ رسالتی که امروز بیش از هر زمان دیگری الزامی درمی‌نماید.  

پیوند معرفتی با امام عصر(عج)  

هشتم ربیع‌الاول، فرصتی تازه برای تجدید بیعت با امام موعود و استواری بر عهد نصرت اوست. این روز، یادآور حقیقتی است که در دعای عهد، هر صبح زمزمه می‌کنیم: «اللّهُمَّ بَلِّغْ مَولایَ صَاحِبَ الزَّمانِ…».  

آغاز امامت حضرت ولی‌عصر(عج)، تجدید میثاقی است که تاریخ اسلام را به آینده‌ای روشن پیوند می‌دهد؛ آینده‌ای که در آن، عدالت، معنویت و حقیقت، آرمان نهایی بشریت خواهد شد.