سامرای عباسی، در آن روز سرد و پرغبار، شاهد خاموشی خورشیدی بود که پرتوهایش به جای زمین، دل‌های شیعیان را روشن می‌کرد. امام حسن عسکری(علیه‌السلام)، یازدهمین پیشوای امت، عمری نه چندان طولانی، اما مملو از رسالت، هدایت و صبر را پشت سر گذاشت؛ عمری که از آغاز تا پایانش، در تنگنای مراقبت‌ها، محدودیت‌ها و تهدیدهای ظاهراً شکست‌ناپذیر عباسیان سپری شد.  

زندگی امام حسن عسکری(علیه‌السلام)، تجلی کامل مفهوم «امامت در تنگنا» بود؛ در سامرایی که هر کوچه‌اش زیر نظر مأموران و هر خانه‌اش پر از هراس شنود بود، آن امام همام همچون شمعی در قفس، بر ایمان شیعیان دمید و آنان را در میانه‌ی طوفان، به ساحل یقین هدایت کرد. در این فضای خفقان، تعلیم علوم الهی، تربیت شاگردان برجسته، و رساندن پیام انتظار به گوش امت، مأموریتی بود که آن امام غریب، بی‌وقفه پی گرفت.  

شهادت او، نه تنها فقدان یک پیشوا، بلکه آغاز فصل نوینی در تاریخ تشیع بود: فصلی که با غیبت آخرین حجت الهی و آغاز عصر انتظار پیوند خورد. با شهادت امام حسن عسکری(علیه‌السلام)، جهان تشیع به سوی دورانی رفت که ایمان و صبر، دو بال پرواز مؤمنان شدند و امید به ظهور، رمز بقا و وحدت امت گشت.  

امروز، در سالروز شهادت یازدهمین امام، یاد غربت و استقامتش نه تنها در تاریخ که در جان‌های عاشق زنده است. سلام بر امامی که نرم‌خویی را با قاطعیت در دفاع از حق آمیخت، غربت را با عزت پیوند زد، و در کوتاهی عمر، بلندای رسالت را به بلندترین قله رساند.  

سلام بر حسن بن علی عسکری(علیه‌السلام)؛ پیشوایی که چراغ هدایت را تا آخرین لحظه فروزان نگاه داشت و با رفتنش، چشم‌ها را به افق انتظار دوخت. در این روز سوگوار، ما نیز دل‌هایمان را به مشعل هدایت او گره می‌زنیم و راهش را، تا رسیدن صبح ظهور فرزندش، ادامه می‌دهیم.